داداش مرتضی شفیعمان باش

دلنوشته ای از جنس خاطره 

واژه های دلتنگی را نمی نویسم چون دلتنگی از چشمانم می بارد...

کاش بارش چشمانم و قلب پریشانم لحظه ای امان می دادند تا بگویم عجب حکایتی است حکایت معرفت تو داداش مرتضی 

امروز روز عرفه است... روزی که تو آسمانی شدی و رفقایت در فراقت نوشتند "الوداع خاطره ها ..."

آه از آن خاطره ها... آتش می زنند این روزها بر جان و دلمان 

حالا یک سال گذشته است ... یک سال دوری و دلتنگی 

دلتنگی ها را نمی خواهم بگویم ... می خواهم بنویسم باورم نمی شود اینقدر خوش قول باشی و بر سر عهد و پیمانمان وفادار ... اما چرا باورم نشود؟! تو در همان روزهای بودنت هم برایمان سنگ تمام می گذاشتی ... برای تک تک مان

دعاهایت در حرم عمه جان... در جوار دخت سه ساله ارباب... عکس های باب الجواد... به یادتان هستم های گاه و بیگاه... مگر فراموشمان می شود

و اما از همه این ها که می گذرم، می بینم حالا هم که در کنارمان نیستی برایم دست به دعا برداشته ای... در سفر آخر به پابوسی امام رئوف ساعت ها زیر بلرش بی امان برف در ورودی باب الجواد ایستادم و امام رئوف را به فرزند دلبندش و به خادم شهیدش قسم دادم و آرام روانه مزار تو شدم ... سنگ مزارت را که دیدم دردهای دلم آغاز شد ... گلایه ها و شکایت ها

داداش مرتضی این رسمش نبود... قرارمان این نبود... تو را مهربان تر و بامرام تر از این حرفا می دانستم که بروی و فراموشم کنی ... 

قرار بود من برایت دعا کنم که به آرزویت برسی ... تمنای شهادت در چشمانت موج می زد ؛ و من بی اختیار در شب شهادت امیرالمومنین در حرم امن رضوی در اثنای الغوث الغوث خلصنا من النارها برایت  از خدا خواستم و تو قرار شد شفاعتم کنی و برای حاجت دلم دست به دعا برداری... 

گلایه ام همین بود ، تو رفتی ولی مرا و حاجتم را و قولت را فراموش کردی ... در کنار مزارت در همان سوز سرما اشک می ریختم و در هنگام خداحافظی بار دیگر از تو خواستم رسم مهمان نوازی به جا آوری ... و بماند مابقی حرف هایمان 

امروز درست در روز آسمانی شدنت هدیه ای به من دادی از نوع حاجت روایی

عجب حکایتی است حکایت معرفت تو ... داداش باز هم مرا شرمنده خود کردی 

تو زنده ای در قلب های ما ... داداش مرتضی شفیعمان باش 

شهید عرفه

شهید مرتضی عطایی

کانال شهدای مدافع حرم

@mostafa_sadrzadeh